Zin an

In het lekker lange paasweekend stuur ik mijn CV naar een paar bemiddelingsbureau's en doe ik nog een paar open sollicitaties de deur uit. Dan heb ik in totaal meer dan 15 pogingen gewaagd. Het aantal reacties valt vooralsnog tegen (meestal niet eens een berichtje dat de brief ontvangen is), maar kennelijk werken dingen daar anders: je moet je gezicht laten zien. Toch kan het geen kwaad je komst van te voren aan te kondigen en mensen de gelegenheid te geven je CV te lezen, denk ik dan maar.

Nu ik in dit proces zit, begin ik er steeds meer zin in te krijgen. In het begin had ik grote twijfels of ik wel op een klein Caraïbisch eiland zou kunnen aarden, ver weg van vrienden en familie. Bovendien betekent het zeer waarschijnlijk financieel inleveren. Maar ik denk daar nu toch wat relaxter over. Met dit bloggen bijvoorbeeld, is goed contact te houden met het thuisfront. Ook willen we sowieso een huis met een extra slaapkamer voor gasten - misschien zie je mensen dan minder vaak dan in Nederland, maar àls je ze ziet is het meteen voor wat langer en in een relaxte omgeving. Wat de financiën betreft, ik zie ze daar nevernooit mijn huidige salaris betalen. Daar staat tegenover dat het leven daar niet zo duur is - de huren zijn vaak lager dan de vrije sector hier, je hebt geen winterkleding nodig en geen stookkosten. De wegenbelasting is een lachertje (de wegen soms ook), benzine kost de helft van wat het hier kost en je hebt er niet zoveel van nodig, want zo groot is het eiland niet. En mocht het nou sociaal of financieel helemaal niet bevallen, dan kunnen we altijd nog terug.